Liczba mieszkanców: 2539
Dawna ulicówka, znacznie zmieniona po wybudowaniu dużego osiedla mieszkaniowego. We wsi mieści się gminna biblioteka, świetlica i kościół. Atrakcję stanowi Mini ZOO, w którym zobaczymy wielbłądy, lamy, osły, kozy i wiele egzotycznych ptaków oraz ośrodek jazdy konnej „Dziki Zachód” z rozrywkowymi atrakcjami: miasteczkiem w stylu western i stylizowaną wioską indiańską. Właściciele ośrodka otrzymali liczne nagrody za swoją działalność w dziedzinie agroturystyki. Wjeżdżając od Kołobrzegu około 100 m, po lewej stronie jezdni zobaczymy gniazdo bocianie. We wsi znajduje się wędzarnia ryb stosująca tradycyjną technologię wędzenia. Znajdziemy tu wiele kwater wczasowych o wysokim standardzie. Lokalne, dobre zwłaszcza dla rowerów drogi z Zieleniewa
w kierunku północno-zachodnim zawiodą nas nad morze do Dźwirzyna i Grzybowa. Ze względy na położenie przy głównej trasie rozwinięte są tutaj usługi motoryzacyjne.
Pochodzenie nazwy
Zelnowe pojawia się po raz pierwszy w 1285 r., w 1286 i 1288 r. Selenowe i Salanowe, a w 1298 r. Selnow i Selmow. Jest to pierwotna nazwa słowiańska, zmieniana pod wpływem różnej pisowni stosowanej przez niemieckich kancelistów. Utworzona od słowa zielony – nazwy osobowej lub topograficznej ze względu na charakter okolicy.
HISTORIA
W 1286 r. wieś znana w średniowieczu jako hutnicze zagłębie dla Kołobrzegu. Z łąk nad Parsętą wydobywano rudę darniową i wytapiano z niej żelazo w dymarkach. Swoje posiadłości posiadały tu słynne pomorskie rody – Borków i Schlieffenów. W oparciu o miejscowe zasoby gliny działały tutaj cegielnie. W muzeum w Kołobrzegu znajduje się wykopany w okolicy średniowieczny obosieczny miecz, a także inne przedmioty z żelaza.
Zabytki
Śluza – pozostałość po moście kolei wąskotorowej z czasów kanclerza Bismarcka, łączącej Zieleniewo z Kołobrzegiem od r. 1895 do lat 60. XX w. We wsi znajduje się obelisk upamiętniający walki o Kołobrzeg z 15–18 marca 1945 r. oraz cmentarz ewangelicki z poł. XIX w. Warto poświęcić uwagę zabytkom architektury pomorskiej, choć nie zawsze w najlepszym stanie technicznym, to niezmiennie urokliwym. Jest tu chałupa z poł. XIX w. (nr 15), stodoła z I poł. XIX w. (nr 38), chałupa z II poł. XIX w. (nr 45).
KALENDARIUM
1630 r. Wieś spalona dla obrony przed najazdem Szwedów.
1758–1761 r. Ponownie zniszczona w czasie wojny siedmioletniej podczas oblężeń wojsk rosyjskich.
1763 r. Na rozkaz i za pieniądze pruskiego króla Fryderyka Wielkiego kołobrzeżanie odbudowali wieś.
1807 r. Baza wypadowa wojsk napoleońskich.
1895 r. Budowa kolei wąskotorowej.
1974 r.Budowa osiedla wielorodzinnego.
